Dlaczego gimnazjum jest do dupy?

A ja się zgadzam. Po wejściu do szkoły średniej czuję się tą różnice, bo zaczyna się obracać w bardziej „dorosłym” towarzystwie. W gimnazjum każdy każdemu równy, obojętnie czy pierwszak czy trzecioklasista, w każdym buzuje ogromna ilość hormonów i dzieją się rzeczy jakie dzieją. Gdzie pije się pierwsze piwo, gdzie zapala się pierwszego papierosa, gdzie zaczyna się klnąć, wagarować i być zbuntowanym? W okresie gimnazjum. Różnica polega tylko na tym, że na tym etapie wszyscy tacy jesteśmy i nam ładnie mówiąc odwala, nie ma nikogo na kim moglibyśmy się wzorować. Bo nie sądze, że trzecioklasista jest wzorem dla pierwszaka, raczej bardziej go demoralizuje.

Dla mnie gimnazjum to był najlepszy okres w życiu. Zawiazały sie prawdziwe przyjaznie. Nie generalizujmy. Poza tym, pomyśl ile nowych znajomosci, ile nowych doswiadczen… nie zawsze gimnazjum wiąze sie z burzą rozchwianuch hormonów, wyobcowaniem i myślami samobójczymi, które mogą dopaść każdego, niezaleznie od wieku.

Czyli lepiej żeby osoby w tym wieku były połączone z dziećmi 6-12 lat w podstawówce, tak? Żeby na nich wyładowywali swoje hormony na tych dzieciach, np. dręcząc je? Może jeszcze izolatki porobić dla osób w wieku dojrzewania, co? Bez przesady, gimnazjum dla większości osób nie jest do dupy, zależy jaką szkołę wybierasz, bo takie gadanie jest bez sensu. Jak się idzie do byle jakiej szkoły z niskim poziomem, to jest jak jest. Raczej jak ktoś pójdzie do wymagającej szkoły, to idzie tam, bo chce się uczyć i zależy mu na tym, a nie na uprzykrzaniu innym życia:)

Cały czas powtarzam, że jestem skrzywdzona, że musiałam przez to przechodzić. Wiem, że to miał być piękny powrót do przedwojennej tradycji, ale coś im nie wyszło.

Zanim skomentujesz – pamiętaj, że nie jesteś grupą reprezentatywną. Twoja historia nie wpływa na naturę i psychologię ludzi. Ja się naprawdę cieszę, że niektórym z Was w gimnazjum było dobrze, ale świat jest trochę większy.

W 99 zdawałam maturę :) Ośmioletnia podstawówka była świetna. Dziś w wieku od wczoraj 35 lat w dalszym ciągu mam przyjaciół z podstawówki. W ciągu tych ośmiu lat poznaliśmy się od każdej strony. Prawda jest taka, że z grona moich ścisłych przyjaciół w liczbie sztuk 6, 4 sztuki są od podstawówki.

Hm, powtarzasz, że zamykanie ich razem nie jest dobrym pomysłem.
Z jednej strony prawda, ale dzieciaki mocno dojrzewają, zmieniając szkołę (w szczególności na kolejny etap nauki, nie np gimnazjum na inne gimnazjum). Moja mama stwierdziła, że gdyby nie gimnazjum, bo to, co tam było (szykanowanie, prześladowania itd.), byłoby znowu w podstawówce. Ale może, gdyby nie gimnazjum, nie miałabym teraz czwartego z rzędu nawrotu depresji :/
Trafiłam do świetnego liceum, nie tylko pod względem poziomu nauczania, ale też tego, że ludzie są naprawdę w porządku, a gimnazjum było straszne.
Ale na to złożyło się kilka czynników:
1. W liceum poszłam do klasy matematycznej, więc z oczywistych względów więcej osób zdolnych i/lub pracowitych, mniej zdolnych i leniwych imprezowiczów, bo nad majcą to trzeba, przeważnie, trochę przysiąść. W gimnazjum byłam w klasie językowej, do której naprawdę nie było trudno się dostać. Stąd oczywista oczywistość, że więcej ludzi było w stylu „imprezuję, a w szkole przechodzę, bo coś tam czasem kumam i nie jest trudno”. Generalizuję z tym imprezowaniem i, oczywiście, mam na myśli takie patologiczne – upijanie się w „trzy dupy”, żeby zaimponować znajomym.

2. Liceum jest ewidentnie najlepsze w mieście, ma irracjonalnie wysokie progi punktowe i ogólnie z zewnątrz wygląda na wyścig szczurów, ale to na szczęście nieprawda. No chyba że w biolchemach, wiadomo, trenują przed medycyną ;) (to oczywiście żart). Gimnazjum jedno z lepszych, ale nie najlepsze, nie „elytarne” ani „akademickie”, stąd dużo więcej ludzi mniej skupionych na nauce, ale uczących się i wiarę zdolnych. Tutaj zdarzają się już dużo częściej jednostki, którym w którymś momencie odbija i stwierdzają, że „szlachta nie pracuje”.

3. W gimnazjum byłam głupią, zakompleksioną kujonką, która popłakała się, kiedy dowiedziała się, że jej niespełna 14-letni wybranek pali papierosy i myślę, że to wystarczy Wam na obraz mojej osoby w tym czasie. Pół roku później udawałam, że jestem w związku, a potem w ciąży, żeby być popularna wśród koleżanek. Jeszcze coś?
Do liceum poszłam niejako zaprawiona, poza tym dosyć szybko udało mi się zyskać sporo na pewności siebie, zacząć ćwiczyć i schudnąć (mój największy kompleks). Uniezależniłam się od rodziców emocjonalnie (to znaczy, nie do końca, po prostu byłam bardziej samodzielna, co mi raczej na dobre wyszło) i ogólnie skupiłam się na samorozwoju i tak dalej. To było bezpośrednią kontynuacją trzeciej klasy gimnazjum, kiedy nagle okazało się, że mogę uczyć się pięciu języków naraz i idzie mi świetnie (wszystkie w szkole), i zaczęło mnie doceniać i chwalić dużo ludzi, głównie nauczycieli, których opinię zawsze bardzo ceniłam. A na pewno bardziej niż rówieśników, którzy też przeważnie reagowali podziwem. Olewałam toksyczną klasę i poznawałam ludzi z klas równoległych, którzy byli zdecydowanie bardziej wartościowi. Jednemu z nich zawdzięczam krótkotrwałą wizytę w świecie chrześcijańskim, co wyciągnęło mnie z depresji (nie na długo) i ogólnie było raczej pozytywnym doznaniem. Poznałam też sporo fajnych ludzi, z niektórymi utrzymuję kontakty do dzisiaj.

Cały mój wywód miał prowadzić do jednego stwierdzenia: Nie widzę szczególnej różnicy między gimnazjum a liceum. I tu, i tu są dzieciaki, których największym dokonaniem jest wypicie czteropaku naraz i powiedzenie „kurwa” przy najuczycielce, czy zabawa w to, kto głośniej krzyknie „kutas”. Chociaż realizacja tego przeważnie wygląda całkiem śmiesznie, nie chciałabym na co dzień przebywać w towarzystwie osób, które to uznają za najlepszą rozrywkę. I tu, i tu są patologiczne kujony, których życiem jest to, żeby ktoś inny miał mniej punktów na kartkówce albo taki bardziej zdrowy okaz: żeby on miał jak najwięcej. I tu, i tu są dzieciaki z problemami, z narkotykami, nadużywaniem alkoholu i tytoniu, z przygodnym seksem na imprezach, nastoletnich ciążach i długo można by wymieniać.
W moim przypadku zadziałał głównie różnica postrzeganego poziomu obu szkół i fakt, że ja nabrałam pewności siebie i się zmieniłam.
Najlepszym tego dowodem jest fakt, że w gimnazjalnym klasowym pajacu się zakochałam (to ten sam od papierosów), temu licealnemu współczuję, mimo że mnie strasznie irytuje czasami.

Wracając do tego, o czym mówiłam na początku, że 13-16 to najlepiej rozdzielić. Wydaje mi się, że bardziej patologicznym wsadzeniem wszystkich do jednego wora mogą się okazać duże różnice wieku. Taki piętnastolatek nie odpyskuje dziewiętnastolatkowi, a nikt chyba nie oczekuje, że słowo „liceum” ma jakiś magiczny wpływ na ludzi. Prędzej już trzynastolatek piętnastolatkowi, bo są na podobnym poziomie. Oczywiście, to sprawa idywidualna, zaczepki ze strony starszych kolegów są bardzo przykre i trudne do zwalczenia.
Analogicznie w ośmioletniej podstawówce. Myślę, że ta odpowiedzialność za młodszych kolegów to bzdura. Po wakacjach będę w trzeciej klasie i prawdopodobnie będę mieć głęboko w rzyci pierwszaków, bo będę miała maturę i zbieranie pieniędzy na kurs żeglarski na głowie.

Tak więc w obecnym systemie najbardziej patologicznym tworem jest to, że te szkoły trwają tylko po trzy lata. W rezultacie masz maksymalnie rok, półtora regularnej nauki, reszta to egzamin końcowy lub nadrabianie materiału. W gimnazjum pół historii z pierwszej klasy i cały pierwszy rok geografii miałam przerobioną po podstawówce, natomiast takiej biologii i chemii nic, a koleżanki miały. Chociaż to może być akurat kwestia tego, że szkoła podstawowa była dosyć specyficzna. Tak więc, abstrahując od kwestii społecznych korzystnym bardziej jest układem 8+4, ale jeśli już mamy mówić o zmianach z 6+3+3, to ja proponowałabym raczej 6+6 czy, jak już ktoś w komentarzu 7+4+2 z małą maturą, co też jest sensowne. Wizja ośmiu lat w jednej szkole mnie trochę przeraża.