Wy też możecie codziennie pisać

A nawet fajnie by było, gdybyście to robili. Nie, nie, bynajmniej nie dla mnie! Dla Was.

Kilka lat temu, gdy jeszcze chodziłam w glanach i całymi nocami ćwiekowałam katany, namiętnie zdzierałam sobie gardło wykrzykując zdanie, które wszyscy kreśliliśmy w zeszytach obklejonych kolorowymi skrawkami gazet.

Każdy nowy dzień rodzi nowe paranoje.

Już nie chodzę skakać w spoconym tłumie na koncercie Pidżamy Porno, ale ten fragment nadal raz na jakiś czas gra mi w głowie. I wiecie, dobrze jest sobie coś z tego zdania wyciągnąć.

codzienność

Codziennie targają nami miliony emocji. Do naszego życia wślizgują się niepostrzeżenie różni ludzie, inni – zupełnie niespodziewanie – wychodzą, trzaskając drzwiami i zostawiają nas gdzieś w połowie zdania, wyrwanych z przyjemnego snu, zupełnie zdezorientowanych. Przez całe życie zapewniamy sobie rozrywkę w postaci godzin wdrapywania się na szczyt, radości i jeszcze więcej rozczarowań, mniejszych i większych.

Jednego dnia przypalimy soczewicę, drugiego będziemy płakać ze strachu przed niebyciem wystarczająco dobrym, trzeciego dostaniemy awans, czwartego bana, a piątego przyłapiemy partnera na zdradzie.

Każdy nowy dzień rodzi nowe paranoje.

Dlatego słuchajcie: warto je wszystkie spisywać. Wieczorem usiąść, otworzyć jakiś piękny notatnik, złapać pióro i nakreślić kilka zdań.

Życie jest zbyt złożone, by pozwolić mu uciekać.

Dzieje się tyle rzeczy, oglądamy tyle miejsc, krzyżujemy drogi z tyloma ludźmi, w głowach mamy tyle myśli, szkoda byłoby to tam więzić, a potem dać temu wszystkiemu umrzeć.

Wystarczy codziennie poświęcić kilkanaście minut na pisanie. Ujęcie tych niesamowitych momentów, które przyprawiły Was dziś o dreszcze, spowodowały wielki uśmiech albo wywołały łzy. Kilkadziesiąt ruchów nadgarstkiem na emocje, uczucia, ludzi i miejsca. Na to, do czego za wiele lat będziecie chcieli wrócić, by z wielką gulą w gardle opowiedzieć wnukom. Przedstawić im, jak to było, gdy na świecie były smartfony i jak za in vitro groziła kara. Gwarantuję, że będą chciały słuchać. A bez dziennika zapomnicie. Dlatego naprawdę polecam znaleźć sobie każdego dnia chwilę na pisanie.

kredki

Jeśli macie tak jak ja, możecie też chcieć wziąć kredkę i narysować coś fajnego, na przykład pingwina z Waszej głowy. Mój pingwin czasem mówi „ale jesteś super, keep up the good work!”, a czasem „poebao?!”. Rysuję go z takim dymkiem, bo chyba zasługuje na kawałek przestrzeni w moim dzienniku. Tak, tak, żaby też są. Wiecie, że pierwszy komikses powstał właśnie w takim dzienniku jako smutny rzyg mojego mózgu? To był ten:

Kocham wszystko automatyzować i najchętniej kupiłabym sobie jakiegoś robota, ale są rzeczy, które muszą zostać u mnie w takiej analogicznej, trochę trącącej starością formie. Jedną z nich jest właśnie ten dziennik. Codziennie piszę na klawiaturze komputera tysiące słów – pracuję nad blogiem, czuwam nad Facebookiem, Twitterem i mailami. Tak jak większość z Was, nie muszę już oddawać wypracowań, zadań domowych ani kartkówek, dlatego te wieczory z piórem stały się jakiegoś rodzaju oderwaniem od elektroniki, ale jeśli Was to nie rusza – dokumenty tekstowe też są spoko.

nie mam czasu!

Jeśli o brak czasu chodzi, to aktualnie wszyscy na to cierpimy. Każdy by chciał, by doba miała kilka dodatkowych godzin, no ale niestety, Żaba Przenajświętsza jest bezlitosna. Dlatego w dzienniku nie pisze wielkich wypracowań, to kwestia jednej, może dwóch stron. Chyba, że wchodzi w grę podróż, wyjazd albo wielkie zmiany czy wielkie plany, wtedy faktycznie ręka boli.

Ale normalnie staram się nie przesadzać, żeby wyrobić nawyk, a nie się zniechęcać. Kiedyś potrafiłam pisać w dzienniku raz na tydzień dziesięć stron i rzucać go w kąt na miesiąc, a potem nagle zapełnić trzydzieści kartek. Teraz na przykładzie bloga wiem, że prościej jest sobie coś założyć i się tego trzymać. Dlatego powiedziałam sobie stanowczo – bazgrzę tam coś każdego dnia.

No bo każdy nowy dzień rodzi nowe paranoje.

Dobra, wiem, są różne sytuacje podbramkowe. Na przykład nagle przyjaciel dzwoni i krzyczy, że za dziesięć minut po Ciebie wpada, zabiera na imprezę, a jak wrócisz to nie będziesz w stanie skreślić słowa. Ja jednak jako miłośniczka trzymania się wyznaczonych sobie przez siebie zasad, nie odpuszczam i wtedy po prostu piszę kilka słów kluczy, które rozwijam kolejnego dnia. Nawyk to super rzecz, serio. Na początku głupio zapomnieć, a potem już się nie da.

---

Pisanie codziennie jest fajne. Jak patrzę na swoje zapiski sprzed ośmiu lat to cieszę się, że już wtedy prowadziłam dziennik. Za osiem lat spojrzę tak na te dzisiejsze, a za 58 je przeczytam, przypomnę sobie wszystko jeszcze raz i opowiem wnukom, jak to było jak jeszcze istniały blogi.

Warto spróbować. Bo wiecie, każdy nowy dzień rodzi nowe paranoje i głupio by było, gdyby umknęły nam gdzieś po drodze.