Ach ci głupi samobójcy!

Z tymi samobójcami to ciężki temat – z jednej strony wiem, że żeby się zabić też trzeba znaleźć w sobie odwagę, z drugiej strony, większej odwagi wymaga wzięcie życia w swoje ręce i próba poprawy swojej sytuacji. Rozumiem jednak, że czasami człowiekowi wydaje się, że już naprawdę nie ma po co walczyć, nie ma celu ani sensu w życiu, bo np. kogoś najważniejszego dla siebie stracił (tak to jest, gdy się całego siebie „zatopi” w drugiej osobie – duży błąd). Wiem co to jest depresja (i to ta ciężka!), ale wiem też, że da się z niej wyjść, co więcej – zawsze w życiu znajdzie się coś, dla czego warto żyć, powód dla którego warto się leczyć. Samobójcy to albo bardzo słabe jednostki, albo osoby, które są już tak przytłoczone problemami swojego życia, że światło w tunelu to dla nich tylko nadjeżdżający pociąg = w ciężkiej depresji. Też trudno mi im współczuć, chyba że tego, że naprawdę nie miał kto do nich wyciągnąć pomocnej dłoni (bo bywa często tak, że ta pomocna dłoń była – ale jej nie przyjęli).

Tylko są różne stadia i rodzaje depresji. Jasne, że można ją wyleczyć, ale ja bym nie oskarżała ludzi którzy popełnili samobójstwo. To jest wynikiem wielu czynników, począwszy od choroby, a skończywszy na stopniu wrażliwości. W czasie depresji świat się widzi kompletnie inaczej i nir ma to znaczenia, że własna rodzicielka nędzie cierpieć jak cholera. Wtedy się tego nie widzi. A jak ktoś o tym wspomni, to to jest jakby kolejny bicz pokazujący, że zawsze inni są ważniejsi i wszysycy mają cię w dupie. Nikt nie popełnia samobójstwa od tak, dla zwykłego widzimisie

Zawsze mnie zastanawiało, czy samobójcy są właściwie tchórzami, czy może są bardzo odważni. Wiem, wiem, przy depresji to raczej mało ważne, ale nie każde samobójstwo spowodowane jest długą chorobą psychiczną. Czasami to przemyślana decyzja, lub wręcz przeciwnie, podjęta przez dzieci w pośpiechu. Tak czy siak, wszystko ma swoje przyczyny.
I nie zgadzam się, że to świetna selekcja naturalna. Heloł, ale czy przypadkiem nie każdy człowiek choć raz w życiu myśli o samobójstwie? Daleko byśmy zaszli takim tokiem rozumowania…
Moim zdaniem człowiek decyduje się na śmierć z konkretnego powodu, najczęściej jest to zły powód, dlatego należy współczuć, ale jeszcze lepiej, robić wszystko by takich zdarzeń było jak najmniej.

„Kiedy ktoś umiera na raka, zawsze winimy raka. Nigdy przecież ofiary”. Nope – niestety nieraz słyszałam, że „sam się prosił”, bo np. palił całe życie.

Przeczytałam komentarze. Miałam coś odpisać ale tylko bym się wkurzyła. A taki piękny pochmurny dzień mamy. No dobra, to taki jeden komentarz do całości. Jak bylam młodsza tez myślałam że pozjadałam wszystkie rozumy i jak coś przeżyłam to inni na pewno przeżywają to tak samo, jak ja sama się „wyleczyłam” z początków depresji to każdy tak może. I to jest chyba plus wieku. Że już wiem. Że nie każdy ma tak samo. Proste? Jak widać poniżej chyba niekoniecznie.

Jak można gardzić lub współczuć komuś kogo nie ma? Współczuć to można cierpiącym a nie zmarłym. Ciężko to pojąć niektórym. No chyba, że ktoś wierzący – wtedy można gardzić, że grzesznik (nawet pogrzebu się im odmawia) lub współczuć, że trafią do piekła.

Wyobraźcie sobie pewny scenariusz – od dziecka otoczenie traktuje Was jak odmieńców, a inność w tym świecie jest tępiona. Jesteście odrzucani i prześladowani wśród rówieśników tylko np. przez nieśmiałość. Po drodze przeżywacie osamotnienie, gdzie nawet w rodzinie nikt Was zbytnio nie rozumie. Na domiar tego przeżywacie serię nieszczęśliwych zauroczeń. Jednak Wy pomimo wszystko nie poddajecie się i wierzycie w lepsze jutro. A teraz przychodzi dalszy ciąg życia – pojawiają się skutki czyli stany depresyjne gdzie wygląda to jak taki zwykły dołek tylko zwielokrotniony i trwający niekiedy non stop – 24h na dobę. Jedyne czego pragniecie to przyjaźni, życzliwego uśmiechu, utulenia, wsparcia – zwykłej ludzkiej dobroci i nic więcej. Więc próbujecie się podnieść i szukacie pomocy – i znów Was odrzucają, u psychiatry otumaniają lekami, patrzą z pogardą i mówią „jak można chcieć umrzeć”.. i słyszycie „wsparcie” w postaci wyzwisk, ciężkich spojrzeń, niechęci, mowy nienawiści choćby w Internecie. Czasem zdarzają się jakieś lakoniczne stwierdzenia że „będzie dobrze” które tak naprawdę nic nie wnoszą do waszego życia. Zamykają Was w więzieniu zwanym szpitalem psychiatrycznym. Ale Wy nadal się nie poddajecie chociaż macie już chwilami dość więc szukacie dalej i następnie przychodzi szukanie oparcia w religii. I tutaj też nie jest różowo – albo słyszycie groźby wiecznego potępienia, albo innych kar w zależności od religii czy innych ugrupowań duchowych. Czasem zastanawiacie się dlaczego otoczenie tak Was nienawidzi – przecież nie jesteście złymi ludźmi, chcecie dobrze tylko pragniecie miłości, bliskości, zrozumienia i wsparcia które otworzy Was na świat, życie… Potem przychodzi powoli dorosłość i wpadacie w wielki dół – można powiedzieć prawdziwą depresję a wokół Was nikogo nie ma. Rodzina się rozpada a Wy mimo tego próbujecie się podnieść, lecz otoczenie ściąga Was w dół – leniu, weź się do roboty, albo tam są drzwi, życie musi być ciężkie, to dopiero początek bo w pracy i życiu dorosłym dopiero będzie koszmar – jak lodowate wiadro wody na początek dorosłości… A potem pomimo wszystkich przeszkód są tacy którzy wychodzą z tego i prowadzą szczęśliwe oraz spełnione życie z olbrzymią mądrością i siłą życiową którą chyba rzadko kto ma.
Chodź na ogół unikam życzenia komuś czegoś nie miłego to czasem uważam, iż wielu osobom które jedyne co widzą w samobójcach to dno i patologię przydałby się choćby na 1 dzień zamienili się miejscami np. na scenariusz powyżej – i chyba dopiero wtedy z takiej perspektywy będziemy mieli o czym rozmawiać i stwierdzić kto tutaj jest naprawdę tchórzem oraz egoistą?! Przykro mi, że tak ostro – na ogół jestem spokojnym i delikatnym człowiekiem, ale ten poziom nienawiści i tępoty jaka tutaj panuje przekracza wszelkie skale że momentami chyba inaczej się nie da…