W pewnym momencie doszłam do wniosku, że czas skupić się na sobie. Ponoć świat się nie zawali, gdy na jakiś czas się z niego wyloguję.
Nie przychodzi nagle, w ciągu jednej nocy, a jednak gdy słyszysz diagnozę, mówisz tylko: „ale jak to… ja?“.
I o czym teraz myślisz?
Kiedy nie jesteś w stanie rozpocząć nowej książki, bo jeszcze nie opuściłeś świata poprzedniej.
Ani trochę nie pasuje mi teoria, że jestem częścią jakiejś układanki i muszę znaleźć pasującą połówkę, żeby życie miało sens.
Potrzebujemy miejsca na rozpacz, zachwyt, żal, lęk i inne uczucia, których chcielibyśmy się nie wstydzić.
Nie lubię imprez, kluby są za głośne, a tłumy mnie przerażają. Chętniej spędzam wieczory z książką i herbatą, a to, że bardziej utożsamiam się z moją babcią niż rówieśnikami, wcale mi nie przeszkadza.
Chcemy, by było inaczej, ale ciągle stoimy w miejscu i – zamiast sposobów – znajdujemy kolejne wymówki, by niczego nie zmieniać.
Schowaj swoją pieprzoną dumę do kieszeni i naucz się prosić o pomoc.
Jeśli komuś zależy, i tak Ci ją poświęci, a na innych szkoda czasu. Dawać siebie, nie otrzymując nic w zamian? Nie tak powinno być.
Tak się skupiamy na tym, co w nas mogłoby być lepsze i ładniejsze, że zapominamy o podstawowych funkcjach.
Jak to gdzie? W lustrze.
To jedno słowo, które potrafi przywalić Ci z półobrotu w twarz o trzeciej nad ranem.
To nie brzmi jak cudowna prognoza na przyszłość, ale bardziej niż w cuda wierzę w matematykę.
Odkryłam, że mało kto potrafi w ogóle zrozumieć tę chorobę. Stygmatyzm strasznie mnie przygniata. O wiele bardziej niż powinien w XXI wieku.
